The Verse of Sight

by Sohrab Sepehri

I take an oath to the sight

When the speech is to start,

And to the flight of the dove from the mind,

That a few words are in captivity.

My words were as bright as a piece of lawn.
I told them:
The sun is in front of your doorway,

Which will shine over your manner if you let the door ajar.

And I told them:
Stone is not the adornment for the mountain,

Just as a metal is not an ornament for the pickaxe.
There is a treasure concealed in the earth,

That prophets were astonished by its glow;

Look for that treasure!
Take your instants to the pasture of mission.

And I heralded the tread of the messenger,

The proximity of the day, and the up-raise of colors.
I heralded the stirring sound of the rose, hidden behind the hedge of harsh words.

And I told them:
The one, who sees a garden in the memory of the wood,

His face will be blown by an eternal enthusiasm.
The one, who befriends the bird,

Will have the most tranquil sleep on the earth.
The one, who catches the light from time,

Will open the windows by his sigh.

We were under [the shadow of] a willow.
I picked up a leaf and said:
Open your eyes; do you need a better sign than this?
I heard them saying:
Enchantment! He knows enchantment!

They saw a prophet on every mountain,

[But] they carried the clouds of denial.
We sent the wind for them to deceit them.
Their houses were full of chrysanthemums,

[But] we kept their eyes closed.
And kept their hands off the branch of consciousness;
And filled up their pockets with habits;

And made their dreams agitated by the sound of mirrors’ peregrination.

translated by: Sonia

***

سوره ی تماشا

سهراب سپهری

به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن،
واژه ای در قفس است.

حرف هایم، مثل یک تکه چمن روشن بود.
من به آنان گفتم:
آفتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد.

و به آنان گفتم:
سنگ آرایش کوهستان نیست،
همچنانی که فلز، زیوری نیست به اندام کلنگ.
در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند.
پی گوهر باشید.
لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید.

و من آنان را، به صدای قدم پیک بشارت دادم
و به نزدیکی روز، و به افزایش رنگ.
به طنین گل سرخ، پشت پرچین سخن های درشت.

و به آنان گفتم:
هرکه در حافظه ی چوب ببیند باغی،
صورتش در وزش بیشه ی شور ابدی خواهد ماند.
هرکه با مرغ هوا دوست شود،
خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود.
آنکه نور از سرانگشت زمان برچیند،
می گشاید گره ی پنجره ها را با آه.

زیر بیدی بودیم.
برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم، گفتم:
چشم را باز کنید، آیتی بهتر از این می خواهید؟
می شنیدم که به هم می گفتند:
سحر می داند، سحر!

سر هر کوه رسولی دیدند،
ابر انکار به دوش آوردند.
باد را نازل کردیم
تا کلاه از سرشان بردارد.
خانه هاشان پر داوودی بود،
چشمشان را بستیم.
دستشان را نرساندیم به سر شاخه ی هوش.
جیبشان را پر عادت کردیم.
خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم.